"This album is a result of my 2020 experience. Before the pandemic, I was in a dark place but the pandemic actually created the much needed space for me to reflect. Turns out that being completely sedentary for once was a good thing. I found peace in the stillness. I was able to recalibrate what it is I do and why I’m doing it. Who I’m to do it with and most importantly, who I’m doing it for."

Velen artiesten kunnen zich verontschuldigen voor bijna twee jaar inactiviteit, vanwege zaken die buiten hun macht liggen. Nu dat Pokey LaFarge voor ons wel intrigerende nieuwe album "In The Blossom of Their Shade", half september op de markt zou komen, liet zijn label New West weten dat het is uitgesteld naar 15 oktober, vanwege productie problemen. Pokey's concerten van september 2021 waren al verplaatst naar april 2022, en dat is tweemaal balen. Dit is niet alleen treurig nieuws voor de artiest Pokey zelf, maar ook voor zijn fans want met dit album heeft hij met succes een luchtige zomersfeertje weten te creëren, hetgeen dan ook wat laat aankomt tijdens de aankomende herfstdagen. Hij neemt alvast een veel lichtere toets aan om zijn vreugde uit te drukken, en dit als we juist worden bevrijd van de strenge maatregelen die we allemaal hebben doorstaan, vreugde die hij dus heeft kunnen vinden in deze recente periode van introspectie die de pandemie met zich meebracht - is de plaat als geheel een muzikale reis door dat proces - en die vreugde willen we dan ook graag met hem delen.

Warmhartige duizendpoot Pokey LaFarge is muzikant, songwriter, bandleider en entertainer met als voornaamste missie de vreugde van de vroege, traditionele Amerikaanse muziek over de hele wereld te verspreiden. De afgelopen jaren veroverde Pokey LaFarge de oren, harten en zielen van muziekliefhebbers over de hele wereld met zijn hoogst aantrekkelijke muziek. Het is nooit wat voor Pokey LaFarge geweest om zich tot één genre te beperken. Deze songwriter reist al jaren de wereld rond, en zijn songs zijn een verzameling van wat hij op z’n vele omzwervingen tegenkomt. Een goeie snuif jazz, een streep bluesy bluegrass en een dosis ragtime duiken complexloos de blender in met chanson, cumbia, swing en wals. Het enige wat telt voor Pokey LaFarge is echtheid. Alles wat hij maakt komt recht uit het hart, van de doorleefde, intelligente teksten tot de onweerstaanbare groove in de muziek. Echter toen de wereldwijde pandemie van 2020 toesloeg, hielp LaFarge's gedreven songwriting hem door de potentieel uitdagende creatieve periode. Naarmate dagen maanden werden, bloeiden liedjes op van embryonale ideeën tot volgroeide ideeën en was hij klaar om verder te gaan, wat zijn mentaliteit als een werkende artiest typeert. Pokey's nieuwe album "In The Blossom Of Their Shade", laat dan ook de positiviteit zien van uit de duisternis komen en in het licht staan. De pandemie creëerde eigenlijk voor hem de broodnodige ruimte om te reflecteren, en dat volledig stilzitten was voor hem dan voor een keer een goede zaak, want zo vond hij eindelijk rust in de stilte.

LaFarge werd geboren in Bloomington, Indiana als Andrew Heissler. Zijn bijnaam ‘Pokey’ kreeg hij van zijn moeder, als zij hem als kind aanspoorde om wat sneller te zijn. Als student was LaFarge geïnteresseerd in geschiedenis en literatuur en werd hij beïnvloed door zijn grootvaders. Een van beide was lid van de ‘St. Louis Banjo Club’ en schonk Pokey zijn eerste banjo, de andere opa vertelde hem veel over de Amerikaanse Burgeroorlog en WO II. Zelf wou LaFarge ook schrijver worden. Zijn favorieten in de Amerikaanse literatuur zijn John Steinbeck, Ernest Hemingway en Jack Kerouac. LaFarge hoort voor het eerst de blues muziek in een lokale pizzatent, waar een artiest die ‘Juice’ heette, covers van Muddy Waters en Willie Dixon speelde. Hij ontdekt snel ook andere artiesten als Skip James, Robert Wilkins en 'Sleepy' John Estes. Nadat hij als zestienjarige de bluegrass muzikant Bill Monroe hoort, ruilt hij zijn gitaar voor een mandoline. Na zijn middelbare school trekt hij al liftend naar de West Coast en noemt hij zich zelf ‘LaFarge’. Tijdens een trip in Noord Carolina ontmoet hij Ryan Koenig en Joey Glynn van een groep uit St. Louis 'The Rum Drum Ramblers'. Later vervoegt ook Adam Hoskins het duo, om zo de 'South City Three' te vormen. Vanaf 2009 spelen ze samen als 'Pokey LaFarge & The South City Three'. In 2006 tourt Pokey als mandoline speler met de Americana groep 'The Hackensaw Boys' en brengt hij in eigen beheer zijn eerste album "Marmelade" uit.

Dat de 37 jarige Pokey LaFarge een artiest is die zichzelf graag uitdaagt, dat wisten we al van zijn vorige albums: "Beat, Move, and Shake" (2008), "Riverboat Soul" (2010), "Chittlin' Cookin' Time in Cheatham County" (2011), "Middle of Everywhere" (2011), "Live in Holland" (2012), "Pokey LaFarge" (2013), "Something in the Water" (2015) en "Manic Revelations" (2017). Begin 2018 verhuisde hij echter van St. Louis naar Los Angeles, en ging het naar zijn zeggen mis, hetgeen we horen in de songs voor zijn laatste album "Rock Bottom Rhapsody" (2020). Deze plaat was een ontluisterend en meeslepend verslag van een tijd waarin het succes hem naar zijn hoofd was gestegen waarbij hij geen genoeg kon krijgen van drank, vrouwen en andere zaken. Fantastische muziek waar zijn overduidelijke liefde voor onder andere Frank Sinatra, Dean Martin, Roy Orbison en Tom Jones naar voren komt. En toen kickte de pandemie in en werden al zijn plannen drastisch on hold gezet. Terwijl hij geen kant op kon en vast zat in Oost-Austin deed hij maar wat hij het beste kan: liedjes schrijven. Het resultaat van rust en isolatie bleek magisch. Emotionele teksten gepaard met een killer-groove en grijpende melodieën. Tien van deze meesterwerkjes staan nu op "In the Blossom of Their Shade", een plaat waarop de oude invloeden nog steeds hoorbaar zijn, maar nu hoor je ook soul, gospel, Afrika en Zuid-Amerika doorklinken. De helft van de songs zijn geschreven met zijn beste vriend Nick Africano via FaceTime terwijl ze allebei in hun respectievelijke pandemische schuilkelders zaten. Pokey in Austin, Texas, en Nick in New York City. Toen het album af was, is Pokey naar Chicago gegaan om het op te nemen met Alex Hall voor Reliable Records in de Hi-Style Studios, en dit was dan ook voor hem zijn eerste volledige albumproductie met postproductie van Chris Seefried.

Gebruikmakend van een verscheidenheid aan ritmes opent hij met het reggae-achtige "Get It Fore It's Gone (video)", waarin hij uitweidt over de deugd om het beste uit je kansen te halen. Afrikaanse ritmes in overvloed in "Mi Ideal" en de aanstekelijke klappende beat zet de positieve vibes voort in "Fine With Me (video)" geaccentueerd met piano en gitaar. Deze vrolijke track zal zeker iedereen op de been krijgen tijdens de Europese tournee in april, volgend jaar, waarbij hij ook een gloednieuwe live band line-up zal meebrengen. Dit nummer is dan ook een single geworden, een nummer dat enorm catchy is, versierd met een reeks van geweldige momenten. In de refreinen vormt een bluesy gitaarslide de perfecte basis voor LaFarge's zanglijn, die de titelregel met een strak bravoure uitdraagt. In de coupletten draagt zijn vibrato een voelbare emotie in zich. Maar uiteindelijk is het toch de melodie van het nummer, de ingebouwde spanning en de ontlading, die het zo sterk maakt. De videoclip versterkt ook de nostalgische aantrekkingskracht van LaFarge's 20e-eeuwse gevoel. Hij paart een esthetiek uit het midden van die eeuw aan een unieke 21ste eeuwse twist, wat een mooie synthese oplevert van stijlen, ideeën en geluiden. Uiteindelijk straalt het een aanstekelijke opbeurende kwaliteit uit. Het tempo verandert voor het meer treurige "Drink Of You" met een Hawaiiaanse gitaar, maar neemt weer toe voor het sprankelende "Rotterdam (video)", dat een video release (1) had als voorproefje op het album. Het ingewikkeld gecomponeerde "To Love Or Be Alone" blijft boeien, met zijn heerlijke muzikale wendingen en hij houdt ons aan het raden welke kant hij op zal gaan. Pokey gaat country met "Long For The Heaven I Seek", maar dan wel met zijn eigen onnavolgbare stijl. "Killing Time" heeft een gospel tintje maar raast vrolijk verder. Een "Yo-Yo" in Latinstijl klaagt over schommelende veranderingen in het verlangen naar een liefdesrelatie die de steeds veranderende muzikale stijlen op dit heerlijke album weerspiegelt. Een melancholische do-whop ballad "Goodnight, Goodbye (Hope Not Forever)" geeft weer wat ik voel bij dit album, namelijk dat je, ook al is het afgelopen, naar meer verlangt. Pokey LaFarge had als doel: "create a body of work that paired emotional lyrics with a killer groove and grabby melodies", en daar is hij met veel verve in geslaagd. Pokey LaFarge's 7de studio soloalbum, is dan voor ons wel één van de meest onderhoudende albums van het jaar geworden.